Kocham jej książki, ale ten kawałek jakoś mniej. Jako 60 plus mam tę przewagę, że już wiem, jak to jest, a ona się tylko domyśla.
Zacząłem biegać w 2004 r, poprawiałem się z roku na rok, jakbym wszedł w konszachty wiadomo z kim. W 2010 r. pobiłem wszystkie życiówki, jednak Bóg się ocknął i od trzech lat tracę po 3 proc. rocznie.
Ale smutek przemijania? Nie, raczej odmiana woli. Jak w tym dowcipie - znów o seksie - gdy 60-latek zwierza się koledze: "Jak byłem młody, to myślałem że już nie będę mógł, a mnie się po prostu nie chce".
Nie chce, czyli co właściwie? Co nas zatrzymuje? Ostrzeżenie bijącego w tempie 170 uderzeń serca? Nogi, które chudną w oczach? Słabszy trening: nie 55 i więcej, ale 40 i mniej km tygodniowo? Jeszcze coś: Patrzenie w Przód. Odkrycie, że mam do przebiegnięcia dużo, ale nie nieskończenie dużo. Próbuję, by tych parę tysięcy km starczyło na dłużej. Ale żal? Nie. Przyjemność jest taka sama, taki sam trans długich wybiegań, to samo szaleństwo podbiegów. Ciało wydaje się tak samo mocne, bo jest przecież tak mocne, jak może być. Tak je czuję, nim mózg zaleją endorfiny i odlecę.
Bator sięga po buddyzm: "Wyzwanie, jakim jest bieg, to nie ściana, przez którą trzeba się przebić, lecz drzwi. Za nimi jest nasze lepsze wcielenie czy raczej - ucieleśnienie". Za tymi drzwiami jest na pewno inaczej, pusto, ciszej. Kim tam jesteśmy? Ucieleśnieniem? Tak, staję się biegnącym ciałem, ale wystarczy kwadrans biegu po żużlówkach warmińskiego lasu, nabrzeżu telawiwskiej plaży, zatłoczonym brzegu Wisły w Krakowie i także ciało się rozpływa. Ego niknie wcześniej.
Wbrew Bator na starość także frajda z szybkości nie znika. Przeciwnie. Tydzień temu biegłem 3 km na stadionie Agrykoli. Poniosła mnie muzyka, fajni ludzie, kilka kaw. Pierwsze 400 m - w 1.24. - Nie szalej - powiedział głos Patrzącego w Przód. - Niech się samo decyduje - odpowiedziałem, przestałem naciskać na nogi, ale tempo nie spadało. Wiem, że w oczach biegaczek-buddystek się skompromituję, ale wiek nie odbiera dziecięcej frajdy, o której w szkole mówiło się: "Ty! Ścigasz się?". A awans w kategorii daje awans. Po Biegu Konstytucji 2013 ze zdumieniem dowiedziałem się z SMS-a, że wygrałem! Wśród 60-latków.
Biegając, w ogóle żyjąc, prowadzimy z ciałem grę w niszczenie i reperowanie, w umieranie i odradzanie. Każdy trening kończy się mikrourazami, ale one się goją, a trwalsze destrukcje jednych ścięgien i mięśni kompensują inne. Sztuką jest biegać tak, by reperowanie nadążało za niszczeniem.
Jak w porządnej bajce można w tej grze trochę Śmierć przechytrzyć, nim wygra. Od 30 lat miałem kłopoty z Achillesami, coraz większe. Na nic zastrzyki z czynnika wzrostu z własnej krwi, bioprądy, inne cuda. Aż jesienią trafiłem do masażysty M. Szarpnął moje koślawe stopy: - Słyszysz, jak strzela? Porobiły ci się obrączki na powięziach. Wyprasujemy. Zaczął. Poleciały mi łzy. Wdzierał się palcami, dotykał chyba kości. Byliśmy obaj mokrzy: ja z bólu, on z wysiłku. Po kwadransie powiedział: - Teraz będzie bolało. Nigdy nie przeżyłem takiego bólu. Wbrew własnej woli łapałem M. za ręce. Wstałem, drżąc jak Eskimos, który wpadł do przerębli. - Wiesz - zacząłem - to chyba nie ma... - Boli? - spytał. Bolał mnie kark, brzuch. Bolało wszystko poza Achillesami. Po siedmiu seansach tortur M. oznajmił: - Jest OK. Koniec. I już nie bolą.
Gdy zaczynałem biegać, było to ekscentryczne hobby kilkuset osób. W tegorocznym Półmaratonie Warszawskim dobiegło do mety 10 tys. 77 osób (kobiet 1889). Naprawdę Polska biega, także za sprawą akcji Polska Biega. Jako jej ojciec, czuję się odpowiedzialny za to, co wyprawiacie. Nikogo nie da się namówić na patrzenie w przód, to musi przyjść samo. Mam więc praktyczną radę. Gdy wahacie się, czy iść na trening, czy zrobić dzień przerwy, zróbcie przerwę. Dajcie szansę reperacji. A nazajutrz rozkosz będzie większa.
Tekst: Piotr Pacewicz
Już 24-26 9. Weekend Polska Biega - dołącz do nas, zorganizuj bieg albo przyjdź pobiegać.
